Camerimage

Nowy gmach Europejskiego Centrum Filmowego Camerimage ma stać się elementem spajającym, organizującym i nadającym znaczenie całemu kwartałowi przypadkowej, powstałej w różnych okresach zabudowy.

Przechodzące przez budynek schody, rampy i pochylnie służyć mają nie tylko komunikacji, ale przede wszystkim stać się miejscem spotkań mieszkańców, niezależnym od odbywających się wewnątrz imprez.

Amfiteatr wraz głównymi schodami stanowi naturalne przedłużenie budynku i płynne przejście w kierunku centralnego placu. Widownia opiera się o bryłę sal kinowych i znajduje swoje przedłużenie na ich dachu, tworząc dodatkową przestrzeń dla widzów i naturalny punkt widokowy.

Lokalizowany w centrum budynek o  dużej kubaturze  może łatwo stać się wyrwą w tkance miasta – eksterytorialnym dystryktem, który po zamknięciu staje się niedostępny. Troska o przyjazną, bezpieczną przestrzeń wymaga unikania tworzenia obiektów,  które po godzinach użytkowania stają się społecznie martwe.

Najważniejszym założeniem projektu siedziby ECFC jest stworzenie budynku, który pomimo swojej wielkości, ma zacierać granice pomiędzy przestrzenią na zewnątrz i wnętrzem. Ma tworzyć z miastem synergię – pozwalać na swobodne przejście przez niego, pod nim i po nim.

Gmach ma być również naturalną kontynuacją historycznej zabudowy Starego Miasta, która jest mozaiką uliczek, placów i budynków, pomiędzy którymi można się swobodnie przemieszczać na wiele sposobów.

Przejście przez główne drzwi, nie wystarcza aby doświadczyć tego co dzieje się wewnątrz, ponieważ poziom wejścia jest zawieszony w przestrzeni głównego hallu, pomiędzy posadzką, a poziomem pierwszego piętra. Dopiero wejście w głąb otwiera przed nami widok w dół, na posadzkę hallu i w górę na otwartą, połączoną systemem kładek i schodów przestrzeń głównego foyer, która jest niejako rewersem zewnętrznej formy budynku i zaskakuje wysokością, wielością poziomów, skomplikowaniem geometrii, przestronnością i erupcją światła przenikającego przez ceramiczne fasady i wpadającego przez górny świetlik.

Ceramiczna elewacja jest ukłonem w kierunku tradycyjnej architektury toruńskiego gotyku i środkiem podkreślającym kontynuację historycznej zabudowy. Elewacje historycznych budynków pełne są kamieniarskich detali i zdobień, które skutecznie rozbijają monumentalność brył, stając się „pokarmem” dla ludzkich zmysłów.

Aby uniknąć pastiszu historycznych form i monotonni wielkich płaszczyzn, na elewacjach zastosowano okładzinę z ceramicznych, wielkowymiarowych elementów, których kompozycja nawiązuje do tradycji gotyku. Skala obiektu, przewyższająca znacznie budynki historyczne, powoduje, że stosowanie na wielkich, pozbawionych detalu fasadach drobnowymiarowych, tradycyjnych cegieł tworzyłoby efekt monotonnej, jednokolorowej płaszczyzny.

Zastosowane elementy dzięki dużej skali powodują, że budynek optycznie odbierany jest jako mniejszy. Elewacja dzięki zmiennej kolorystyce i geometrii elementów zmienia się w zależności od punktu obserwacji i oświetlenia.

Pod stopniami amfiteatru zlokalizowano część pomieszczeń Muzeum Kina, do których bezpośredni dostęp możliwy jest bezpośrednio z poziomu przyległego placu poprzez zewnętrzne, opadające w głąb terenu schody. Zapewniają one dodatkowo dostęp uczestnikom
imprez odbywających się na zewnątrz, do zespołu toalet i szatni, zlokalizowanych na poziomie -1, pod płaszczyzną głównych schodów wejściowych.

Szerokie schody zewnętrzne, prowadzące z centrum placu w górę, do głównego wejścia, są nawiązaniem do klasycznej tradycji festiwali filmowych, w których zewnętrzne schody stanowią tło dla imprez i miejsce prezentacji i wydarzeń towarzyszących. Bezpośrednio obok schodów, przy przebiegającej pod budynkiem ścieżce, zlokalizowana została restauracja, której główna sala, przenika się z przestrzenią placu i stanowi jej naturalne uzupełnienie.