Muzeum Okręgowe w Lesznie

Siedziba Muzeum Okręgowego w Lesznie zlokalizowana jest w obrębie historycznej zabudowy Starego Miasta, na eksponowanej działce, położonej u zbiegu głównych traktów komunikacyjny. Założenie powstało w oparciu o zabytkowy budynek Starej Octowni, będącym jednym z najbardziej charakterystycznych elementów panoramy Leszna.

Główny hall na parterze jest naturalnym przedłużeniem przestrzeni ulicy, a przeszklone ściany dają efekt przenikania przestrzeni zewnętrznej i wewnętrznej. Wejście do budynku możliwe jest zarówno od strony ul. Jana Pawła II jak i Bolesława Chrobrego. Parter wypełniają płynnie przenikające się funkcje ogólnodostępne i muzealne.

W projekcie dokonano wyraźnego podziału pomiędzy częścią techniczno-gospodarczą i publiczną. Blok gospodarczy znajduje się w odrębnej, wydzielonej części, zlokalizowanej wzdłuż północnej granicy działki. Obie części budynku oddzielone są od siebie ciągiem komunikacyjnym, który prowadzi od wjazdu przy ul. Chrobrego, na wewnętrzne podwórko. Takie rozwiązanie, poza znaczeniem użytkowym, jest ukłonem w stronę tradycyjnej, kamienicowej zabudowy, z bramą i sienią, które prowadzą w głąb posesji.

Współczesna rozbudowa została świadomie cofnięta względem historycznych, ceglanych elewacji. Nowe skrzydło muzeum nie dominuje i nie przytłacza części zabytkowej. Jego fragmenty wyłaniają się miękkimi łukami ponad dachem, jako zapowiedź czegoś nowego i zaskakującego, ukrytego w głębi działki.

Sercem budynku jest spiralna klatka schodowa, będąca poza funkcją czysto komunikacyjną, również miejscem spotkań i odpoczynku. Jej rzeźbiarska forma stanowi integralną częścią muzealnej ekspozycji.

Schody czerpią inspirację z twórczości Maxa Eschera i  są funkcjonalną wariacją na temat niemożliwych figur wielopłaszczyznowych. Tworzą instalację artystyczną łamiącą stereotypy tradycyjnego myślenia i postrzegania rzeczywistości. Bieg schodów posiada stopnie po obu stronach, tworząc iluzję geometrii zaprzeczającej prawom grawitacji.

Wnętrze budynku ma być tłem dla dzieł sztuki. Zastosowanie neutralnej bieli i oszczędne operowanie formą kieruje uwagę odwiedzających ku muzealnym eksponatom.

Otwarte, pozbawione stałych ścian wewnętrznych powierzchnie wystawowe, umożliwiają swobodną aranżację ekspozycji i ich dostosowanie do zmieniających się potrzeb. Zaokrąglone narożniki pomieszczeń i brak wyraźnych kątów wywołują wrażenie ciągłości przestrzeni.

Część edukacyjna zlokalizowana w starej części budynku sama w sobie stanowi ekspozycję historii Starej Octowni.

Dwukondygnacyjna sala z antresolą, drewnianymi schodami, żeliwnymi słupami  i oryginalnym napisem zachowanym na jednej ze ścian, jest elementem odwołującym się do historii miejsca.